::.. Japanese Red Army(Part 3) ..::

Dokumentari Penawanan Bangunan  AIA 1975

JRA diketuai oleh Fuzako Shigenobu - seorang wanita - dan berpangkalan di Lubnan. Dia mempunyai seorang anak perempuan, May Shigenobu yang dilahirkan dan dibesarkan di Lubnan. Suatu hari Fusako Shigenobu telah ditangkap di Osaka (tidak diketahui bagaimana beliau menyusup kembali ke Jepun dari Lubnan) dan dipenjarakan atas beberapa pertuduhan.

Gambar  Fuzako Shigenobu semasa muda ..

Gambar Fuzako Shigenobu kini ..

Berikut adalah gambar beberapa ahli JRA..

Apabila ibunya ditangkap, May Shigenobu mengambil keputusan untuk ke Jepun buat pertama kali. Di Jepun, beliau menyambung pengajiannya dan mengajar di Universiti di Jepun. Razlin berusaha untuk mencari beliau melalui Internet. Akhirnya dia berjaya mendapat alamat e-mel beliau di laman sosial, Facebook. Dengan bantuan rakan sekerja, mereka berhubung dengan beliau melalui Facebook.

May Shigenobu telah menghubungkan Razlin dengan seorang anggota dan jurucakap JRA, Masao Adachi. Beliau bersetuju untuk ditemuramah dan menceritakan tentang kejadian tersebut.

Razlin kemudiannya mengambil keputusan untuk ke Jepun kerana mereka akan menemui beberapa anggota JRA yang lain. Tetapi sebab yang paling utama ialah subjek utama Razlin, Masao Adachi tidak dibenarkan ke luar negara atas sebab-sebab subversif.

Lalu pada penghujung bulan Mei 2008, Razlin dan jurukamera, Jimang terbang ke Jepun.

Masao telah menceritakan sebab Malaysia dipilih dan apa yang berlaku sebelum rampasan, bagaimana senjata api dibawa masuk dan apa yang berlaku kepada perampas selepas tiba di Tripoli.


Ada satu perkara yang membuatkan Razlin tertanya-tanya. Masao Adachi adalah seorang yang kecil fizikalnya walaupun selepas dibandingkan dengan purata saiz orang Jepun yang lain.

Cara beliau gambarkan kejadian tersebut adalah sangat tepat seolah-olah beliau merupakan salah seorang perampas tersebut. Sehingga ke saat ini tidak dapat dibuktikan siapa perampas tersebut kerana mereka sentiasa memakai topeng.

Daripada bahagian filem yang diambil oleh RTM, salah seorang perampas tersebut lebih kecil daripada average Japanese yg lain, hampir menyerupai fizikal Masao Adachi!

Di akhir perbualan mereka, Razlin bertanya satu soalan “Are you one of the hostage taker?” (Adakah anda salah seorang perampas?).

Razlin memberitahu alasan tersebut kepadanya. Beliau tersenyum dan mengambil masa untuk menjawab “No”. Mungkin “ya”, mungkin “tidak” hanya Tuhan saja yang tahu dan Razlin percaya beliau salah seorang daripadanya.


Sebelum berlepas ke Jepun, Razlin telah dibenarkan untuk melihat fail polis mengenai kejadian tersebut. Daripada senarai nama tebusan, kebanyakan daripada mereka ialah kakitangan kedutaan, kakitangan insurans AIA, pelancong asing dan orang tempatan yang berurusan dengan kedutaan AS.

Ada dua nama yang menarik perhatian Razlin. Mansor Jusoh adalah pelajar di Universiti Malaya dan seorang lagi individu, seorang penjual ayam di Pasar Chow Kit. Menagapa mereka berada di sana?

Razlin tidak mengetahui kenapa penjual ayam itu berada di sana. Sebelum berlepas ke Jepun, Razlin mengarahkan rakannya untuk mencari di semua universiti (melalui laman web mereka) jika ada pensyarah yang bernama Mansor Jusoh.

Razlin percaya beliau ke sana untuk mengambil visa bagi melanjutkan pelajaran ke AS. Benar telahan tersebut dan setelah disiasat, mereka berjaya menemui Mansor yang mengajar di UKM.

Sekembali ke Malaysia, mereka telah menemuramah Dr. Mansor. Sedikit terkilan kerana mereka tidak menemuinya semasa Ulla Odqvist masih berada di Malaysia.

Individu terakhir yang ditemuramah Razlin ialah bekas Ketua Polis Negara. Hanif memberi maklumat daripada aspek rundingan dan bagaimana ia berlaku.

Ghazalie, orang yang paling penting dalam krisis tebusan ini tidak dapat ditemuramah kerana diberitakan beliau sangat uzur pada ketika itu.

Setelah lengkap, tiba masanya untuk membuat skrip. Skrip mengambil masa untuk dihasilkan. Banyak temuramah yang terpaksa digugurkan daripada dokumentari ini kerana tidak cukup masa untuk menampung semuanya.

Sebelum masuk ke bilik suntingan, Razlin telah mendapatkan rakaman filem (teknologi video belum ada di Malaysia ketika itu) hari kejadian. Footage sepanjang 40 minit sedikit sebanyak membantu untuk memberi kesan realisme didalam dokumentari tersebut.

Keseluruhannya proses suntingan mengambil masa lebih kurang sebulan. Keseluruhannya dokmentari ini mengambil masa lebih kurang dua tahun untuk disiapkan. Walaupun mengambil masa yang lama, ianya berbaloi apabila difikirkan isi kandungan yang berjaya mereka hasilkan.

Sesungguhnya saya cukup berbangga dengan usaha bersungguh-sungguh Razlin dan krunya yang begitu cekal dan teliti menghasilkan dokumentari ini.

Mungkinkah suatu hari nanti National Geographic atau Discovery akan mengangkat dokumentari ini di dalam saluran mereka?

Berdasarkan kesungguhan Razlin dan teman-temannya itu, ia bukanlah mustahil untuk berlaku.